Rozdział trzeci

Ostatnie dni zleciały bardzo szybko. Przyznaję, z trudem przychodziło mi ukrywanie tego, że Louis jest ze mną… z nami. Liam, Niall, Harry i Zayn, z którymi mieszkałam przecież od dwóch lat nie mieli o niczym pojęcia. Codziennie zbierałam się w sobie, by w końcu im to powiedzieć, ale nie miałam odwagi. Bałam się, że uznają mnie za wariatkę, której z rozpaczy do głowy przychodzą tak irracjonalne myśli.  Do czasu…  Pewnego dnia, tak jak zwykle leżałam na łóżku rozmawiając z Lou. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że do pokoju wszedł Harry pytając się mnie, czy nie jestem głodna, bo robi spaghetti dla wszystkich. Zobaczył jednak, że obejmuję jego przyjaciela, a na dodatek z nim rozmawiam. Istniał tylko jeden problem – nie widział go.

- Vi, coś ci jest? Co ty robisz? – zapytał z delikatnym przerażeniem w oczach.

- Harry, nic mi nie jest, ale… Istnieje jedna rzecz, o której nie powiedziałam tobie ani chłopakom. Louis tu jest.

Zgodnie z moimi przypuszczeniami Harry spojrzał na mnie jak na obłąkaną.

- Nie kłamię. Wiem, nie możesz go zobaczyć. Tylko ja mogę. Został moim aniołem stróżem.

- Coś ty powiedziała?!

- Boże, Hazza, mówię ci jak jest. Louis mógłby ci to wytłumaczyć, ale nie może się z tobą porozumieć. Chyba że możesz? – zwróciłam się nagle do chłopaka siedzącego obok mnie z szerokim uśmiechem.

- Coś da radę zrobić – odparł również się uśmiechając. 

- Możesz dotykać przedmiotów, których nie masz na sobie?

- Nie mogę. Cholera…

- Mam! Twoja bransoletka!

- Mam ściągnąć prezent, który dostałem od ciebie na naszą rocznicę?

- Proszę… Pokażesz mu tylko, że tu jesteś. 

Harry bardzo dziwnie się na mnie patrzył. 

- Ok, skoro mi nie wierzysz, stanę obok ciebie. Zobaczymy czy nadal będziesz twierdził, że jestem nienormalna gdy.. No właśnie. Dostaniesz w twarz bransoletką od Lou – powiedziałam z trudem powstrzymując śmiech.

- To za to, że się nią nie opiekowałeś! – krzyknął.

Uśmiechnęłam się szeroko, czego nie można chyba powiedzieć o Harry’m. Usiadł zszokowany we fotelu i nie mógł wykrztusić słowa… No tak. To był jego najlepszy przyjaciel, który zginął w wypadku samochodowym, teraz został aniołem stróżem swojej dziewczyny, a z nim mógł porozumieć się rzucając mu bransoletką w twarz. Louis siedział tuż obok niego i patrzył. Wpatrywał się ze smutkiem w Harry’ego tak samo, jak on wpatrywał się ze smutkiem w ścianę. Najlepszy przyjaciel, siedzący dziesięć centymetrów dalej, a nieposiadający zdolności, żeby go tylko dotknąć czy pocieszyć. W końcu jednak Harry się uśmiechnął. Nieznacznie, ale zawsze jednak jest to uśmiech. 

- Dobrze, że wrócił. Jesteś szczęśliwa, to widać. Dla ciebie to zupełnie tak jakby żył, prawda? – zapytał.

- Niezupełnie. Biedny, jest teraz skazany na pilnowanie mnie zawsze i wszędzie. No i nie może z wami rozmawiać. Jeszcze… Może kiedyś się uda – uśmiechnęłam się pocieszająco.

- Miejmy nadzieję – powiedział Lou. – Ja po prostu nie mogę odżałować kłótni o jedzenie z Niallem. Tych niezapomnianych wojen z Zaynem o to, który pierwszy idzie do łazienki. Codziennych rad Liama co do życia. No i kłótni z Harry’m – wyszczerzył swoje zęby. 

- Mówi, że za wami okropnie tęskni. Skróciłam troszkę jego wypowiedź – oznajmiłam Harry’emu.

Roześmiał się. 

- My też tęsknimy, Louis. Wracaj do nas.

Po tych słowach wyszedł zostawiając nas samych.   

_____________________________________________________________
No to jest trzeci! Nie wiem, czy Wam się spodoba, ale cóż, mam nadzieję, ze tak.
Jeszcze raz - dzięki za te świetne słowa. ;)
Love You all xx